Μία μέρα του φθινοπώρου…
Τρία χρόνια τώρα ζούσα με τον φόβο ότι κάπου θα τον πετύχω, είτε εγώ είτε η οικογένειά μου. Τελικά είχα την ατυχία να συναντηθούμε πριν 2 εβδομάδες που ξύπνησα με πονόλαιμο, νομίζοντας πως είναι ένα απλό κρυολόγημα. Ήμασταν εχθροί όλον αυτόν τον καιρό, μα τώρα θέλοντας και μη γίναμε φίλοι, κοιμόμουν και ξυπνούσα μαζί του, οι μέρες περνούσαν, μα αυτός ήταν ακόμη εδώ. Περίμενα να περάσουν οι μέρες, να κάνει τον κύκλο του και να εξαφανιστεί. Και μιλώ φυσικά για την εμπειρία μου με τον κορωνοϊό. Είναι ένας ιός που σε αποδυναμώνει, περίπου όσο οι υπόλοιποι ιοί, με την διαφορά ότι αυτός επιμένει. Σου τρώει τα σωθικά, εξασθενεί τα κόκκαλα σου και σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος για μέρες. Ήταν ευλογία που δεν ήμουν μόνη μου και είχα ανθρώπους να με φροντίζουν αυτές τις δύσκολες στιγμές, αλλά και κατάρα γιατί ζούσα διαρκώς με την αγωνία να μην τους κολλήσω. Οι μέρες κυλούσαν σχετικά γρήγορα αλλά με δυσκολία και ενώ ο πυρετός κράτησε τις πρώτες 3 μέρες, ο ...