TraveLenthusiast

Με αφορμή μία ταξιδιωτική εκπομπή της Ερτ3 αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο Ναούσης,   ήρθαν στην μνήμη μου εικόνες από τις ημερήσιες εκδρομές του σχολείου και φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ την περιοχή μετά από πολλά χρόνια. Διασχίζοντας την κατάφυτη Νάουσα (92 χλμ περίπου από Θεσσαλονίκη) με τα σπίτια αυστριακού τύπου αξίζει μία στάση για φωτογράφιση στον χώρο θυσίας: Μαγεύεσαι τόσο από το μνημείο που παραπέμπει στην ιστορία με τα γυναικόπεδα που έπεφταν στο ποτάμι για να απαλλαγούν απο τους Τούρκους το 1822, όσο και από τον μεγάλο καταρράκτη με τα ρυάκια που δημιουργούν παραμυθένια ατμόσφαιρα θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό άλλες περιοχές της Μακεδονίας ( πηγές Αραβησσού , καταρράκτες Εδέσσης , λουτράΠόζαρ ).   Μετά από 2χλμ συναντά κανείς τον Άγιο Νικόλαο, μία καταπράσινη περιοχή με πηγές, ρυάκια, λιμνούλες και όμορφα σκαλισμένους κορμούς δέντρων. Λόγω Κυριακής αλλά και καλοκαιρίας κατέφταναν συνεχώς νέα κύματα επισκεπτών. Κάποιοι κάθονταν στις ταβέρνες ή στα παγκάκια,

 Όσο μένεις στο ίδιο μέρος κουράζεσαι κάποια στιγμή καθώς νιώθεις να ξεπροβάλλουν οι ίδιες εικόνες, να επαναλαμβάνονται τελετουργικά οι ίδιες πράξεις..νιώθεις την ανάγκη μίας αλλαγής.. η Θεσσαλονίκη όμως είναι  από τις πόλεις που δεν μπορείς να αποχωριστείς, που σε εμπνέουν.. που σου λείπουν όταν φεύγεις και λαχταράς να επιστρέψεις σε αυτές..κάθε φορά που επιστρέφεις νιώθεις ότι ο αέρας έχει ανανεωθεί, ο κόσμος έχει αλλάξει.. τίποτα δεν μένει ακριβώς το ίδιο, καθώς αλλάζουν τα μάτια που το αντικρίζουν... *φωτογραφία μου από τις ομπρέλες στην Θεσσαλονίκη Σύνταξη: Λευκοθέα Πανούσου

Ένας χρόνος και κάτι κύλησε από το τέλος των σπουδών μου και την  πιο λαμπρή έως τώρα τελετή της ζωής μου, την ορκωμοσία μου. Τα άτομα που με τίμησαν σε αυτό το ευχάριστο γεγονός  συνεχίζουν να είναι δίπλα μου με ελάχιστες εξαιρέσεις και σαφώς δεν κρύβω την χαρά μου για αυτό.  Πέρυσι τέτοιον καιρό συνηθισμένη από το πανεπιστημιακό περιβάλλον αρνιόμουν να δεχτώ την αλλαγή στην καθημερινότητα μου. Από το φθινόπωρο και μετά κάτι έλειπε... η σχολή, τα μαθήματα, τα άτομά της, η καθημερινότητά μου ως φοιτήτρια. Έπρεπε να βρω νέες ασχολίες και να ξεκινήσω να αναζητάω εργασία- κάποιες απόπειρες απέτυχαν- οπότε άρχισα μαθήματα αγγλικών,  να ανανεώνω το μπλόγκ μου συχνότερα με άρθρα, να γράφω στιχάκια, να κάνω μαθήματα χορού, γυμναστική και να ταξιδεύω. Προσπαθούσα και προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου δημιουργικά. Μπορεί 1 χρόνο μετά να μην εργάζομαι αλλά συνεχίζω να προσπαθώ να αυτοβελτιώνομαι και να εξελίσσομαι όσο το δυνατόν περισσότερο.  Με αφορμή την  ορκομωσία μίας γνωστής μου α

Το όνομα είναι κάτι που σε ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής σου, από την μέρα της Βάπτισης μέχρι και το τέλος της ζωής σου. Το θέμα είναι ότι δεν το επιλέγεις εσύ, αλλά οι γονείς σου. Εκείνοι με την σειρά τους πιέζονται από τους δικούς τους γονείς, οι οποίοι λογομαχούν μεταξύ τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να επηρεάσουν την τελική επιλογή. Σημασία όμως έχει να είναι εύηχο και να το αγαπήσει το ίδιο το άτομο, γιατί σε αυτό θα απευθύνουν οι άλλοι τον λόγο με το συγκεκριμένο όνομα και όχι στους συγγενείς του.     Το δικό μου όνομα προήλθε απο την προγιαγιά μου που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω αλλά έμαθα από τους γονείς μου ότι ήταν πολύ καλός άνθρωπος και εύχομαι να της μοιάζω έστω και λίγο. Ανήκω λοιπόν, στην κατηγορία των ανθρώπων που   αγαπούν το ονομά τους, οπότε μόλις ανακάλυψα ότι γιορτάζει στις 17 Αυγούστου ένιωσα μεγάλη χαρά. Πρόκειται για αρχαίο ελληνικό όνομα που σημαίνει άσπρη, λαμπρή, υπέρτατο όν ή και ανώτερη υπερφυσική δύναμη.   Η Λευκοθέα σύμφωνα με μύθους ονομαζ

  Η ημέρα του Δεκαπενταύγουστου, δηλαδή η ημέρα του εορτασμού της K οιμήσεως της Θεοτόκου, αποτελεί καθολική αργία και εορτή, οπότε ενδείκνυται για μια ημερήσια εκδρομή αναψυχής στο βουνό ή την θάλασσα.    Η Αρναία απέχει 83 χλμ από την Θεσσαλονίκη και ανήκει στο πρώτο πόδι Χαλκιδικής. Ο Άγιος Πρόδρομος (22 χλμ από την Αρναία) ήταν πολύ ζωντανός σήμερα λόγω της εορτής με όλα τα ταβερνάκια πλημμυρισμένα από κόσμο,   ενώ αιωρούνταν η οσμή του ψητού κρέατος. Η διαδρομή από τον Άγιο Πρόδρομο έως την Αρναία είναι καταπράσινη, ορεινή και βραχώδης. Σε ένα σημείο μάλιστα συνάντησα και ένα κοπάδι με αγελάδες, οι οποίες είχαν βγει στον δρόμο αμέριμνες χωρίς τον βοσκό τους, αλλά ευτυχώς δεν στάθηκαν εμπόδιο στον δρόμο μας.  Το μέρος μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τον Άγιο Αθανάσιο στις πλαγιές του Καϊμακτσαλάν, χάρη στα πετρόχτιστα αρχοντικά. Πρόκειται για έναν παραδοσιακό οικισμό, με γραφικά σπίτια, κτίρια και μαγαζιά περιβαλλόμενο από πελώρια βουνά και πράσινο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο πλά

Η ορεινή Έδεσσα τυγχάνει να είναι ο γενέθλιος τόπος μου, οπότε πάντοτε αισθανόμουν μία οικειότητα   για το μέρος, όταν αναφερόταν σε συνομιλίες ή το διασχίζαμε με στόχο άλλον προορισμό, δίχως να το έχω εξερευνήσει ή να έχω μείνει εκεί.  Φέτος λοιπόν, είχα την τύχη να επισκεφτώ τους καταρράκτες της Εδέσσης και πραγματικά μαγεύτηκα. Ένιωσα ότι βρισκόμουν σε έναν επίγειο παράδεισο. Όσο κατηφόριζες τα πέτρινα κ ολισθηρά σκαλοπάτια ερχόσουν αντιμέτωπος με μικρούς καταρράκτες ενώ δέσποζε το πράσινο τοπίο.  Το αποκορύφωμα ήταν ο μεγάλος καταρράκτης με το βραχώδες σκηνικό και τις πράσινες κορυφές των δέντρων που μοιάζουν με σταλαγμίτες.   Γύρω από τον καταρράκτη   έχουν τοποθετηθεί παγκάκια για ξεκούραση. Προτού φτάσεις στους καταρράκτες συναντάς στην πόλη διαρκώς πράσινες εκτάσεις με γέφυρες και νερά που κυλούν αδιάκοπα θυμίζοντας τα λουτρά Πόζαρ ή και τις πηγές της Δράμας.     Ο ήχος που κυριαρχεί είναι εκείνος του νερού των καταρρακτών που ρέει άφθονο και ορμητικά αλλά κα