Μία μέρα του φθινοπώρου…

Τρία χρόνια τώρα ζούσα με τον φόβο ότι κάπου θα τον πετύχω, είτε εγώ είτε η οικογένειά μου. Τελικά είχα την ατυχία να συναντηθούμε πριν 2 εβδομάδες που ξύπνησα με πονόλαιμο, νομίζοντας πως είναι ένα απλό κρυολόγημα.

 Ήμασταν εχθροί όλον αυτόν τον καιρό, μα τώρα θέλοντας και μη  γίναμε φίλοι, κοιμόμουν και ξυπνούσα μαζί του, οι μέρες περνούσαν, μα αυτός ήταν ακόμη εδώ. Περίμενα να περάσουν οι μέρες,  να κάνει τον κύκλο του και να εξαφανιστεί. Και μιλώ φυσικά για την εμπειρία μου με τον κορωνοϊό. 

Είναι ένας ιός που σε αποδυναμώνει, περίπου όσο οι υπόλοιποι ιοί, με την διαφορά ότι αυτός επιμένει. Σου τρώει τα σωθικά, εξασθενεί τα κόκκαλα σου και σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος για μέρες. Ήταν ευλογία που δεν ήμουν μόνη μου και  είχα ανθρώπους να με φροντίζουν  αυτές τις δύσκολες στιγμές, αλλά και κατάρα γιατί ζούσα διαρκώς με την αγωνία να μην τους κολλήσω. 

Οι μέρες κυλούσαν σχετικά γρήγορα αλλά με δυσκολία και ενώ ο πυρετός κράτησε τις πρώτες 3 μέρες, ο βήχας γινόταν ολοένα και χειρότερος. Ένιωθα ότι  κατοικεί μέσα μου ένα τέρας που σου τρώει τα πνευμόνια καθημερινά. Τα πόδια έμοιαζαν αδύναμα ακόμη και να σταθούν όρθια, πόσο μάλλον να περπατήσουν. Και εκεί που δεν υπήρχε ίχνος βελτίωσης ήρθε η  πέμπτη μέρα. Ένιωσα μία ξαφνική ανάταση και μία θέληση να χορέψω με δυνατή μουσική, δίχως να με βλέπει κανείς. Σαν μία ανάγκη να νιώσω ότι πλησιάζει η ελευθερία μου. Διότι η απομόνωση στο δωμάτιό μου,  σε συνδυασμό με τον πόνο που είχα αυτές τις μέρες ήταν μία μορφή καταπίεσης. Οι μέρες έμοιαζαν ολοένα και πιο αργές και το τεστ συνέχιζε να δείχνει 'θετικό'. Όντας μελοδραματική ορισμένες φορές πίστευα ότι δεν θα βγω ποτέ ξανά να αντικρύσω  τον ήλιο και να κάνω όλα όσα έχω ονειρευτεί. Όταν το τεστ άρχισε να δείχνει αρνητικό η διάθεση για να βγω έξω ήταν μηδαμινή. Ένιωθα σαν τους φυλακισμένους που συνηθίζουν τον εγκλεισμό και κάποια στιγμή αρνούνται να δουν ξανά το φως του ήλιου.  

Κάποιες φορές βασανιζόμουν αναλογιζόμενη τι λάθος έκανα και με βρήκε τώρα, άλλες πάλι απλώς σκεφτόμουν ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο γραφτό να γίνει τη δεδομένη στιγμή. Είχαμε "ραντεβού" μα εγώ κινούμουν στα τυφλά και με βρήκε, όπως κόλλησαν και τόσοι άλλοι την ίδια χρονική περίοδο που ο ιός είναι πιο μεταδοτικός. 

Είναι μία εμπειρία που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει όσο βαριά ή ελαφριά και αν το πέρασε.  Το θετικό σημείο αυτών των ημερών ήταν ό,τι είχα ανθρώπους που μου στάθηκαν και με έκαναν να λησμονώ τον πόνο μου.

Σύνταξη και φωτογραφία: Λευκοθέα Πανούσου