Οι 50 αποχρώσεις της διαστροφής...

Η ταινία για την οποία έγινε τεράστιος ντόρος  και κατέρριψε τα ρεκόρ εισιτηρίων παγκοσμίως δεν είναι άλλη από τις 50 αποχρώσεις του γκρι.

Η ιστορία  βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο «50 αποχρώσεις του γκρι» της Ε.Λ. Τζέιμς, το οποίο αποτελεί τεράστια επιτυχία.  Η νεαρή Άνα, φοιτήτρια της Αγγλικής φιλολογίας επισκέπτεται τον κύριο Γκρέι, δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία, στην θέση της άρρωστης φίλης της, για να του πάρει συνέντευξη. Από την αρχή διαφαίνεται η έλξη ανάμεσα τους. Ο κύριος Γκρέι όμως, έχει σαδιστικό μυαλό σε αντίθεση με την Άνα, που δεν μπορεί καν να το φανταστεί.  Όταν επισκέπτεται το δωμάτιο με τα σαδιστικά εργαλεία του, πείθεται να συμμετάσχει στο «παιχνίδι» του, προκειμένου να τον έχει, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Αν εξαιρέσουμε τις σκηνές πορνό- σαδομαζοχισμού που περιέχει η ταινία και δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ως τώρα, το σενάριο είναι κοινό, αφού πρόκειται για  την ερωτική ιστορία ενός  πλούσιου νεαρού και μιάς φτωχής κοπέλας. Οι περισσότεροι, είτε έχουν διαβάσει το βιβλίο και θέλουν να δούν πως θα αποτυπωθεί κινηματογραφικά, είτε πηγαίνουν απλώς απο περιέργεια, ύστερα  από συζητήσεις που έγιναν  στα κοινωνικά δίκτυα και ανάμεσα σε φίλους γύρω απο αυτήν.

Οι πρωταγωνιστές είναι αρκετά πειστικοί στον ρόλο τους: απο την μία ο αυταρχικός- σαδιστής  επιχειρηματίας και από την άλλη η αθώα και ρομαντική φοιτήτρια. Εντύπωση προκαλούν στην αρχή τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηρώων, ώστε να εστιάσει την προσοχή και να μας κάνει να εξοικειωθούμε με αυτά. Επιπλέον γίνεται εναλλαγή των χώρων και υπάρχουν εξωτερικά πλάνα, τα οποία διατηρούν το ενδιαφέρον του θεατή, ώστε να μην καταντά μονότονη και κουραστική. Οι μουσικές επιλογές ντύνουν με όμορφο τρόπο την ταινία  και δεν περνούν απαρατήρητες.

Γενικότερα προβάλλεται η αντίληψη πως οι άνδρες είναι οι κυρίαρχοι και οι γυναίκες είναι υποτακτικές-δούλες, που δεν έχουν το δικαίωμα να τον αμφισβητήσουν, αλλά πρέπει να τον υπακούουν τυφλά και να ικανοποιούν όλα του τα γούστα, όσο ακραία και αν είναι. Επιπλέον αφήνουν να εννοηθεί  πως οι σαδιστικές αντιλήψεις ωφείλονται  σε ψυχολογικά τραύματα της παιδικής ηλικίας.

Το μόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι στο τέλος είναι πώς είναι δυνατόν να ευχαριστιούνται κάποιοι-ες  να προκαλούν ή να βιώνουν αντίστοιχα «οικειοθελή πόνο», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ταινία ο κύριος Γκρέι.

26/2/2015

Σύνταξη: Λευκοθέα Πανούσου