Λαμπρή: η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή

Η γιορτή του Πάσχα τείνει να είναι κατά κόρον μία δυσάρεστη γιορτή, ιδιαίτερα η μεγάλη εβδομάδα που συνδέεται με τα πάθη του Χριστού, μας γεμίζει συχνά με μελαγχολία, ενώ μας θυμίζει  πρόσωπα  που δεν είναι πλέον δίπλα μας για διάφορους λόγους. 

Την μεγάλη εβδομάδα πολλοί άνθρωποι διακατέχονται έντονα από το θρησκευτικό αίσθημα και τηρούν νηστεία προς τιμήν του γολγοθά που πέρασε ο  Χριστός.  Τα έθιμα και οι παραδόσεις της μεγάλης εβδομάδας αν και γίνονται με σκοπό να θυμηθούμε την θυσία του Χριστού για τους ανθρώπους, όπως και την ανάστασή του, θυμίζουν συχνά και το μαρτύριο που περνά κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Επιπλέον μας έρχονται στο νου άνθρωποι που μοιραστήκαμε όμορφες στιγμές μαζί τους και είτε έχουν φύγει από την ζωή, είτε έχουν επιλέξει να ζουν μακριά μας. 

Οι γιορτές μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε τα λάθη που κάναμε με κάποιους ανθρώπους και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε. Συνειδητοποιούμε πως η έχθρα και η μικρότητα δεν πρέπει να καταλαμβάνουν μέρος στην ψυχή μας, διότι η ζωή είναι μικρή και ας συμπεριφερόμαστε σαν να  ζούμε αιώνια. Όσες διαφορές και αν σε απομάκρυναν από κάποια άτομα δεν σημαίνει πως δεν θα τους μιλήσεις όταν τους συναντήσεις. Διότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε όλο τον χρόνο. Όπως μας διδάσκει η  ιστορία του Χριστού μετά  από έναν μεγάλο γολγοθά έρχεται η ανάσταση, μετά από την λύπη έρχεται η χαρά. Οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα αλλά να αναμένουμε τα καλύτερα και να αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που μας προσφέρεται. 

Πέρα από το προσωπικό μαρτύριο του καθενός δεν μπορούμε να λησμονήσουμε το μαρτύριο- κρίση που ταλανίζει την  χώρα μας τα τελευταία χρόνια και αναμένει την ανάσταση που φαντάζει ακόμη μακρινή…  Με χαρά διαπίστωσα πάντως αυτές τις μέρες πως στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν υπήρχε ίχνος μελαγχολίας ή πένθους όπως αναμένεται λόγω της εορτής και άλλων προβλημάτων, τα μαγαζιά ήταν πλημμυρισμένα από κόσμο, ενώ πολλοί- τουρίστες ή εγχώριοι -περιπλανιώνταν στη νέα παραλία και τους έλουζε ο ανοιξιάτικος ήλιος.  

Σύνταξη: Λευκοθέα Πανούσου