Καραντίνα ημέρα… 11

Οι μέρες κυλούν με έναν πιο αργό ρυθμό πλέον, μοιάζουν ορισμένες φορές με την μέρα της μαρμότας, ο καθένας μένει σπίτι του, και βγαίνει για δουλειές,  σουπερμάρκετ και περπάτημα.

Κάποιοι άρχισαν να υπακούν στις εντολές της κυβέρνησης για «μη συναθροίσεις άνω των 10 ατόμων» και για αποφυγή άσκοπων μετακινήσεων, προκειμένου να προστατευτεί η δημόσια υγεία από την διασπορά του ιού. Πώς όμως; Με απαγορεύσεις και απειλές δυστυχώς, διότι από την φύση μας είμαστε λαός απείθαρχος, δεν θέλουμε να μας φυλακίσουν, αλλά μόνο όταν σοβαρεύει η κατάσταση και με την απειλή του προστίμου αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε  άλλη επιλογή, από την υπακοή στα νέα μέτρα. 

Μόλις είχαν ξεκινήσει οι προειδοποιήσεις για τον επικίνδυνο ιό που καραδοκεί και είχαν κλείσει όλα τα εμπορικά καταστήματα της χώρας μας, άρχισαν να συνωστίζονται όλοι στη νέα παραλία και να περιμένουν σε ουρά για να τους δοθεί στο χέρι ένα κοκτέιλ, δίχως να τηρούν τα μέτρα ασφαλείας. Μόλις απαγορεύτηκε η κυκλοφορία στη νέα παραλία, στράφηκαν στο Σέιχ Σου. Τώρα απαγορεύτηκε και εκεί η κυκλοφορία, καθώς άρχισαν να συνωστίζονται για να περνούν την ώρα τους και να βλέπουν κόσμο. Αυτή η απερισκεψία είναι που μας οδηγεί στην λήψη αυστηρότερων μέτρων, όπως αυτών της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να μιλούν πολλοί για συνθήκες Πολέμου ή Δικτατορίας. Η Ιταλία άργησε να λάβει αυτά τα μέτρα, με αποτέλεσμα να χάνονται καθημερινά άνθρωποι από τον ιό. 

Προφανώς και δεν θέλουμε να μοιάσουμε στην Ιταλία, που καταρρέει συνεχώς, οπότε πρέπει να σεβαστούμε τα μέτρα, ώστε να βρούμε το χαμένο μας χαμόγελο μετά από καιρό. Διότι είναι δύσκολο να χαμογελάμε όταν μας λείπουν οι άνθρωποί μας, που είναι μακριά μας, όταν έχουμε συνηθίσει να κυκλοφορούμε ελεύθεροι. Ίσως εκτιμήσουμε περισσότερο και την αξία της ελευθερίας, διότι την εποχή Πριν από τον Κορονοιό (Π.Κ) όλα σχεδόν τα θεωρούσαμε δεδομένα. Και έρχονται τέτοιες εποχές που αποδεικνύουν πόσο μάταια είναι όλα και τι είναι αυτό που μας λείπει πραγματικά…

Οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, διότι με προσοχή και σύνεση, όλα μπορούν να ξεπεραστούν, αλλά με την πλήρη απαγόρευση της κυκλοφορίας κανείς δεν μπορεί να είναι εύθυμος. Πόσο θα διαρκέσει άραγε; 1 μήνα; Ο καθένας θα πρέπει να δηλώνει ανα πάσα στιγμή τον τόπο και τον λόγο που κυκλοφορεί. Ποιος θα το περίμενε ότι η ανευθυνότητα πολλών, που δεν τηρούσαν τις αποστάσεις ασφαλείας, που συγκεντρώνονταν σε πλήθη για να πουν τα νέα τους με τους φίλους τους που δήλωναν στις κάμερες των καναλιών «Πόσο να κάτσω μέσα; 2 ώρες έκατσα, φτάνει» θα μας οδηγούσε έως εδώ και θα μας έπαιρνε η μπάλα όλους;

Σύνταξη και φωτογραφίες: Λευκοθέα Πανούσου