Ένας μήνας πέρασε...

Πέρασε ένας μήνας από τότε που «εγκλωβιστήκαμε» στα σπίτια μας. Ένας μήνας διαφορετικός για όλους. Μία νέα πραγματικότητα που επιβάλλει τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, φιλία και σχέσεις μέσα από μία οθόνη υπολογιστή ή κινητού.

Ακόμη και η γυμναστική πρέπει να γίνεται κυρίως στο σπίτι. Κάποιοι φοβούνται να πάνε στο σούπερμάρκετ, οπότε έρχονται οι προμήθειες με delivery, όπως ο καφές και το φαγητό. Όταν βγείς έξω αντικρίζεις ελάχιστη κίνηση στους δρόμους, κάποιους να αθλούνται ή να είναι στα μπαλκόνια τους για να απολαύσουν τον αέρα και τον ήλιο που δεν μπορεί να σου προσφέρει το σπίτι. 

Η ώρα μέσα στο σπίτι περνάει πολύ γρήγορα, όταν την αξιοποιείς με σωστό τρόπο. Για αρχή πρέπει όλοι να ασχοληθούμε με ό,τι δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε και με ό,τι μπορεί να μας φανεί χρήσιμο στο μέλλον. Με λίγα λόγια να εμπλουτίσουμε περισσότερο το βιογραφικό μας. Δεύτερον, να ξεκουραζόμαστε κατά την διάρκεια της ημέρας ακούγοντας για παράδειγμα μουσική,για να έχουμε περισσότερη ενέργεια και διάθεση για δράση. Τρίτον, να γυμναζόμαστε είτε λίγη ώρα έξω είτε μέσα με διάφορες ασκήσεις της αρεσκείας μας. Τέταρτον, τίθεται ένα ερώτημα όσον αφορά την χρήση του κινητού μας. Κατά την γνώμη μου πρέπει να χρησιμοποιείται με μέτρο, προκειμένου να συνομιλούμε με τους ανθρώπους που βρίσκονται μακριά μας αυτή την δύσκολη στιγμή, αλλά όχι να περιμένουμε όλη την ημέρα ένα μήνυμα ή μία αντίδραση σε κάτι που ανεβάσαμε στα σόσιαλ μίντια. 

Προσωπικά νιώθω ορισμένες στιγμές να ασφυκτιώ μέσα στους 4 τοίχους όχι επειδή δεν έχω με τι να ασχοληθώ, αλλά επειδή με ενοχλεί η αβεβαιότητα του αύριο. Πότε θα μπορούμε να τρέχουμε ανέμελοι στους δρόμους, να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τους αγαπημένους μας και να γελάμε μέχρι δακρύων μαζί τους; Πότε θα μπορέσουμε να τελειώσουμε με τις σπουδές μας και να αναζητήσουμε θέση εργασίας;  Πότε θα σιγουρευτούμε ότι ο ιός δεν θα ξαναχτυπήσει, όπως συνέβη στην Κίνα; ‘Ένα αέναο ερώτημα τριβιλίζει τα αυτιά μας, «Πότε»; Νιώθω παρόλα αυτά ευτυχισμένη που έχω τους γονείς μου δίπλα μου σε αυτό, που με φροντίζουν και με στηρίζουν με κάθε τρόπο. Που μπορώ να συζητήσω μαζί τους και να γελάσω για να διώξω τις σκέψεις που με συννεφιάζουν.Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όσο περνάει ο καιρός μέσα στο σπίτι αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα του εγκλεισμού, δίχως να στεναχωριέμαι όσο στεναχωριόμουν στην αρχή, διότι σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει όλο αυτό και θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη ζωή μας. 

Μην ξεχνάμε ότι αυτόν τον μήνα είχαμε χρόνο να σκεφτούμε τι μας λείπει πραγματικά. Είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για ασχολίες, είτε για τον αέρα, τον ήλιο και το φως. Σημασία όμως έχει να συνειδητοποιήσουμε ότι το φως έλειπε από την ζωή μας και πριν την καραντίνα. Σκοτεινιάζαμε με καθετί που μας συνέβαινε, όσο ασήμαντο και αν ήταν. Ενώ τώρα βλέπουμε το φως από μακριά και μας λείπει. Το αναζητούμε και το βρίσκουμε ακόμη και στα πιο ασήμαντα. Χαιρόμαστε ακόμη και με ένα λουλούδι που βλέπουμε να φυτρώνει στον κήπο της  πολυκατοικίας μας, ενώ πρίν παραβλέπαμε. Καιρός λοιπόν να μην λησμονούμε όσα περάσαμε και όταν επιστρέψουμε να είμαστε το ίδιο ευγνώμονες με ότι μας δίνεται…

Σύνταξη και φωτογραφίες: Λευκοθέα Πανούσου