Θύμα κακοποίησης και εσύ;

 

Με αφορμή την δημόσια εξομολόγηση της γνωστής αθλήτριας περί σεξουαλικής παρενόχλησης έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και σε άλλους χώρους με άντρες και γυναίκες να καταγγέλλουν πασίγνωστα πρόσωπα για ανήκουστες πράξεις.

Οι μάσκες αρχίζουν να πέφτουν. Ο θαυμασμός για πολλούς ανθρώπους που κατηγορούνται όχι αδίκως έχει εκμηδενιστεί και έχει μετατραπεί σε θυμό και απογοήτευση. Στον χώρο του θεάτρου όλοι γνώριζαν τι συμβαίνει αλλά κανείς δεν έδινε έκταση μέχρι τώρα, όχι επειδή ήταν κάτι ασήμαντο, αλλά επειδή είναι ένα πολύ λεπτό ζήτημα που παλιά θα περνούσε στα ψιλά γράμματα. Δεν μπορείς εύκολα να τα βάλεις με τα θηρία άλλωστε και θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ψεύτης κάποιος που είναι νέος και άσημος μπροστά στους ανθρώπους που έχουν εξουσία. Γιατί λοιπόν αναρωτιέστε Γιατί τώρα? Γιατί στην Αμερική που υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία λόγου θεωρητικά ξέσπασε το σκάνδαλο με τον παραγωγό το 2018 και όχι νωρίτερα? Γιατί μια κοινωνία και δη η ελληνική χρειάζεται χρόνο για να ωριμάσει και να δεχτεί κάποια περιστατικά.

Τώρα λοιπόν έκριναν ότι είναι πρόσφορο το έδαφος για να μιλήσουν, να ακουστούν και να ενθαρρύνουν και άλλους νέους και νέες να μιλούν για την παρενόχληση που έχουν δεχτεί η θα δεχτούν στο μέλλον. Τώρα κρίνουν ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο από όσους είναι μεν εξαίρετοι στην δουλειά τους και ταλαντούχοι, αλλά δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός όταν βρίσκονται σε θέση εξουσίας και αφήνουν όλα τα κτηνώδη ένστικτα τους να κυριαρχήσουν. Σίγουρα δεν είναι μόνο 3 όσοι έχουν προβεί σε άσεμνες πράξεις ή βωμολοχία . Επίσης δεν είναι μόνο στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν τέτοια περιστατικά στην εκπαίδευση, στην δημοσιογραφία, στην δικηγορία, αλλά και σε τεχνολογικούς κλάδους? Απλώς δεν γίνονται πρώτη είδηση, γιατί δεν αφορά γνωστά ονόματα.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια μιας σπουδαίας καθηγήτριας μου -δημοσιογράφου που μας είχε πει ότι όποια ή όποιος θελήσει να εργαστεί στην τηλεόραση θα πρέπει πέρα από γνώσεις και γνωριμίες, να περάσει από το κρεβάτι του διευθυντή.

 Προφανώς είναι κοινή τακτική σε κάποιους χώρους και επαφίεται σε εσένα το πώς θα το διαχειριστείς. Το σημαντικότερο είναι να μην κυριευτείς από φόβο όταν δεις να κλειδώνει το γραφείο, να ζητήσεις να ξεκλειδώσει η πόρτα και να φύγεις, αλλά να βρεις και το κουράγιο να το καταγγείλεις, διότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητοι...η σκέψη ότι δεν είσαι μόνος σου πλέον και ότι θα βρεθούν άνθρωποι να σε ακούσουν και να σε στηρίξουν σε αυτό μπορεί να σου δώσει το θάρρος να αντιδράσεις και να αποφύγεις καταστάσεις που θα σου προκαλέσουν μια μόνιμη πληγή που δεν κλείνει... Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι όσο ταλαντούχος και αν είναι ένας άνθρωπος τόσο άνανδρος και τιποτένιος μπορεί να είναι ως προσωπικότητα, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να σε χειριστεί σαν μαριονέτα.

 Καιρός λοιπόν να πέσουν και τα υπόλοιπα προσωπεία και να πάψουμε να φοβόμαστε μήπως είμαστε τα επόμενα θύματα...

 

Σύνταξη και φωτογραφία: Λευκοθέα Πανούσου